بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَرٍ

ماييم كه هر چيزى را به اندازه آفريده‌ايم.

وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ

و فرمان ما جز يك بار نيست [آن هم‌] چون چشم به هم زدنى.

وَ لَقَدْ أَهْلَكْنا أَشْياعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ

و هم‌مسلكانِ شما را سخت به هلاكت رسانديم پس آيا پندگيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ

و هر چه كرده‌اند در كتابها [ى اعمالشان درج‌] است.

وَ كُلُّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ

و هر خرد و بزرگى [در آن‌] نوشته شده.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ

در حقيقت، مردم پرهيزگار در ميان باغها و نهرها،

فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ

در قرارگاه صدق، نزد پادشاهى توانايند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ الرَّحْمٰنُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ [خداى‌] رحمان،

عَلَّمَ الْقُرْآنَ

قرآن را ياد داد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ

انسان را آفريد،

عَلَّمَهُ الْبَيانَ

به او بيان آموخت.

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ

خورشيد و ماه بر حسابى [روان‌] اند.

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ

و بوته و درخت چهره‌سايانند.

وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمِيزانَ

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت،

أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ

تا مبادا از اندازه درگذريد.

وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْمِيزانَ

و وزن را به انصاف برپا داريد و در سنجش مكاهيد.

وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ

و زمين را براى مردم نهاد.

فِيها فاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْأَكْمامِ

در آن، ميوه [ها] و نخلها با خوشه‌هاى غلاف‌دار،

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحانُ

و دانه‌هاى پوست‌دار و گياهان خوشبوست.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ صَلْصالٍ كَالْفَخَّارِ

انسان را از گل خشكيده‌اى سفال مانند، آفريد.

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ

و جنّ را از تشعشعى از آتش خلق كرد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ

پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ

دو دريا را [به گونه‌اى‌] روان كرد [كه‌] با هم برخورد كنند.

بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ

ميان آن دو، حدّ فاصلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ

از هر دو [دريا] مرواريد و مرجان برآيد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

وَ لَهُ الْجَوارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلامِ

و او راست در دريا سفينه‌هاى بادبان‌دارِ بلند همچون كوه‌ها.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد؟

كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ

هر چه بر [زمين‌] است فانى‌شونده است.

وَ يَبْقيٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ

و ذاتِ باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

سوگند به مَه چون پى [خورشيد] رَوَد.

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد،

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت،

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد،

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

سوگند به نَفْس و آن كس كه آن را درست كرد

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس پليدكارى و پرهيزگارى‌اش را به آن الهام كرد،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه هر كس آن را پاك گردانيد، قطعاً رستگار شد،

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و هر كه آلوده‌اش ساخت، قطعاً درباخت.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

[قوم‌] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آن گاه كه شقى‌ترينشان بر [پا] خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت‌] آب‌خوردنش را [حرمت نهيد]».

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

و [لى‌] دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر] را پى كردند، و پروردگارشان به [سزاى‌] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد.

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به [كوه‌] تين و زيتون،

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينا،

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

و اين شهر امن [و امان‌]،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

[كه‌] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به پست‌ترين [مراتب‌] پستى بازگردانيديم

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند، كه پاداشى بى‌منّت خواهند داشت.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس چه چيز، تو را بعد [از اين‌] به تكذيب جزا وامى‌دارد؟

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا نيكوترين داوران نيست؟